بررسی انگیزۀ دروغ گویی زنان در رمان های سیمین دانشور بر پایۀ نظریۀ همرنگی از الیوت آرونسون

دیر زمانی نیست که دستاوردهای میان‌رشته‌ای در علوم انسانی، پا گرفته امّا رهاورد آن درخشان بوده است؛ زیرا کارکرد رشته­­ های علوم انسانی را بیش از پیش گسترده است. جستار پیش‌رو با بهره­ گیری از نظریۀ همرنگی از الیوت آرونسون، روان‌شناس اجتماعی معاصر، به کندوکاو در شخصیت­های داستانی سیمین دانشور پرداخته است. نگاه دوباره به شخصیت ­های رمان ­ها، این گزارش را به آن رسانده است که شخصیت­ ها برای دستیابی به همرنگی با دیگران، به دروغ روی آورده­ اند. گفتار پیش رو، با روش توصیفی‌ـ‌تحلیلی، سه زیرشاخۀ همرنگی، یعنی متابعت، همانندی و درونی کردن را در داستان­ها پی ­گرفته است. در پایان، کارکردِ سه بخش تأثیرگذار در همرنگ شدن شخصیت ­ها، یعنی پیام­رسان، پیام و گیرندۀ پیام، بررسی می­گردد. بنیان این پژوهش بر سووشون استوار است و جزیرۀ سرگردانی و ساربان سرگردان برای تأکید بیشتر بر یافته‌های این پژوهش مورد بررسی مروری قرار گرفته ­اند. از آن جا که بیشینۀ شخصیت­ های اصلی این رمان­ ها زنان هستند و داستان از زاویه­ی دید ایشان بیان گردیده است، بنابراین انگیزه ­های دروغ‌گویی زنان در رمان­های دانشور پی­ گرفته می­ شود. جست­ وجوی کتابخانه­­ ای و یادداشت ­برداری، یاری­ رسان این گزارش بوده است.